بعضی مواقع، وقتی چیزی می خوانم، در نظرم جملات و کلمات جان می گیرند، زنده می شوند، هیاهو می کنند و رقص و پایکوبی بر پا می کنند.
در برخی مواقع کلمات رخت عزا می پوشند و به سوگ می نشینند!
مواقعی واژه ها مثل سربازانی خشک و بی روح می شوند که روبرویم با حالتی موزون، ولی بی حس و بی تفاوت، رژه می روند.
گاهی جملات مثل یک دسته ارکستر و کر ظاهر می شوند که بر روی صندلی های خود نشسته اند و یکنواخت و یک صدا می نوازند.
آری گاهی واژه ها مجسم می شوند و مرا مورد خطاب قرار می دهند؛
امروز هم گذشت، بازهم در خوابی؟!
م.ح.قشقایی